سنـگ صبـورم مادر

تنهایی را صرف می کنم            

به عدد همه روزهای با توبودن

تنهایی را صرف می کنم      

    به اندازه سنگینی نگاهت روی دیوار سادگیهایم

تنهایی را صرف می کنم   

وقتی من نیستم او نیست و تو با تمام غرورت هستی

و چقدر ساده بودم

که بی اجازه پا نهادی به وادی رویاهایم

بی آنکه بدانی عشق در نگاهی ساده و لبخندی سرزده خلاصه می شود

حالا منم غریب     

  دو چشمم غریب    

      لحظه غریب

و

 صدای تو از همه غریب تر

من مانده ام و حرفهایی سوخته  

  غمهای تاریخ گذشته

و سکوتی یخ زده

ای باران دلتنگی   

ببار بر مرداب آرزوهایم

ببار بر نفسهای به جا مانده در نمکزار ناامیدیها

شاید دوباره دلم تنگ شود 

برای دیدارهای غیر حضوری و نگاههای پر معنایش ...البته شاید

فصل پاییز

کاش هرگز فصل پاییزی نبود                           یا که پاییز غم انگیزی نبود

کاش هرگز روز طوفانی نبود                      یا که بعدش چشم بارانی نبود

باز گویند فصل غم خشک و است و زرد           خانه های دل پر است از برگ زرد

شعر ها همرنگ دنیا حسرت است                        قصه ها هم ماجرای محنت است

خنده هامان عمرش از گل کمتر است                 گاه می گویند نباشد بهتر است

زندگی از دل شکستن پر صداست                     دیده ها هم اشکهایش بی بهاست

آن یکی گوید چه دنیا بی وفاست                      این یکی گوید که تقصیر قضاست

آن یکی گوید که این دست خداست                      این یکی گوید مگر او مثل ماست

دیگری پرسد امیدی مانده است                          آن یکی گوید دوایش خنده است

آن طرف تر یک غریبی خسته بود                  داد زد ای کاش دل نشکسته بود

صحبت از غم شد یکی فریاد زد                       کاش می شد رفت و یکجا داد زد

کاش می شد درد خود را چاره کرد                 از میان زنجیر غم را پاره کرد

این طرف ناگه یکی دادش بلند                           تا خدا باشد نباشد غم بخند

او امید هر غریب خسته است                         مرهم درد دل بشکسته است

طاهره شمسیان

لحظه هایم بارانی است و روزهایم خاکستری است و نفسهایم تکراز غمهای همیشگی است اما تو می آیی نمی دانم کی و کجااما می آیی تو از کدام تباری من نمی دانم تو با لطافت آب وآیینه چه نسبتی داری هیچ وقت نخواهم فهمید اما هر چه هستی همه آرزوهایم در تو خلاصه می شود و تو تفسیر همه خوبیهایی و حالا بگو ای خورشید پشت ابر آیا دیداری بین من و تو خواهد بودتا من بگویم و تو بشنوی و تو مرهم تمام زخمهای کهنه من باشی صبر می کنم این روزهای بی تو بودن را تحمل می کنم اما بیا ای آفتاب مهر و مهربانیها بیا که من بیقرار لحظه های با تو بودن هستم منتظر روزهایی که که صدای تو را از کعبه بشنوم و می دانم وقتی تو بیایی دیگر چشمهای بارانی معنا نخواهد داشت دیگر دلتنگی غریب خواهد بود و غم در چهاردیواری تاریک تنهایی محبوس خواهد شد تو برایم شادیها را به ارمغان می آوری تو خواهی آمد و یاورم خواهی شد دست دلم را خواهی گرفت و یاورم خواهی شد دست دلم را خواهی گرفت و من دیگر تنها نخواهم شد منتظرت می مانم وقتی که سر بر زانوی غمهای زمانه می گذارم وقتی که پنجره دلم را به سوی داغستان ناامیدیها باز می کنم می دانم که می آیی با کوله باری از شادیها و با لبخندی به رنگ خدا. می آیی و دلم با نگاه آسمانیت آسمانی تر می شود و قلب تاریکم در افق روشن صدایت می لرزدمی دانم که می آیی سوار بر ابر عاطفه ها می دانم که می آیی و همه چیز ممکن می شود.

  ((دلتنگی))

                            گاهـی دلـم بـرای خـدا تنگ می شـود            

                               از جور این زمـانه دلم سنگ می شـود

                               گاهـی اگـر هـوای خـدا می کنــد دلم           

                                  اما دو پـای رفتـن مـن لنـگ می شـود

                                 وقتی میـان فاصـله هـا گم کنـم تـو را             

                                چشمم ببین زخون  جگر رنگ میشود

                               در محفلی که ساقی آن جز نگاه توست     

                                گاهـی میـان عشق و وفا جنگ می شود

                           وقتی نگـاه من از هجـر تو شـود لبریز          

                           یعنـی که بی تو بودن من ننگ می شود

                           وقتی دلم زدست تو شد لحظه ای جدا       

                           حتـی دلـم برای خـودم تنـگ می شـود